+48 501 857 705biuro@ispoz.plul. Kartuska 67/480-141 Gdańsk

Newsy

3.jpg
18 grudnia 2024 ochrona prawnaprawa pacjentaświadczenia finansowane z NFZzarządzanie w placówce0

Kontrakt z NFZ – podstawowe obowiązki świadczeniodawcy

Udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych przez NFZ wymaga znajomości wielu różnych aktów prawnych regulujących obowiązki po stronie placówki i personelu medycznego.
NFZ na bieżąco i w całym kraju przeprowadza kontroli świadczeniodawców.

Skutkiem kontroli NFZ może być m.in. kara umowa, czy natychmiastowe rozwiązanie kontraktu, gdy NFZ stwierdzi niewłaściwą realizację kontaktu.

podstawowe akty prawne

Do najważniejszych aktów prawnych, które musi znać i stosować każdy podmiot realizujący kontrakt należą:

1. ustawa z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;

2. rozporządzenie Min. Zdrowia z 08.09.2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej;

3. rozporządzenia „koszykowe” wydawane przez Min. Zdrowia, w których został zawarty wykaz świadczeń gwarantowanych w danym zakresie (np. z zakresu POZ, AOS, programy zdrowotne, leczenie szpitalne) + warunki realizacji danego świadczenia dot. m.in. personelu medycznego, budynków i pomieszczeń, wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną; np. rozporządzenie z 24.09.2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, rozporządzenie z 06.11.2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego, czy rozporządzenie z 06.11.2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej

4. rozporządzenie Min. Zdrowia z 26.06.2019 r. w sprawie zakresu niezbędnych informacji przetwarzanych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych.

podstawowe obowiązki świadczeniodawcy

Do najważniejszych obowiązków świadczeniodawców należy

1. udzielanie świadczeń w pomieszczeniach odpowiadających określonym wymaganiom

2. udzielanie świadczeń w sposób kompleksowy obejmujący wykonanie niezbędnych badań, w tym badań laboratoryjnych i diagnostyki obrazowej, oraz procedur medycznych związanych z udzielaniem tych świadczeń

3. udzielanie świadczeń zgodnie z określonym w umowie harmonogramem oraz planem rzeczowo-finansowym (m.in. przerwa w udzielaniu świadczeń wymaga zgody NFZ; zmiany w harmonogramie personelu wymagają zgłoszenia NFZ)

4. podanie do wiadomości świadczeniobiorców w miejscu udzielania świadczeń określonych informacji, w tym m.in.:
– o godzinach i miejscach udzielania świadczeń w poszczególnych zakresach świadczeń,
– zasad zapisów na porady i wizyty, z uwzględnieniem świadczeń udzielanych w warunkach domowych / o możliwości i sposobie zapisania się na listę oczekujących
– trybu składania skarg i wniosków u świadczeniodawcy
– posiadanych udogodnień dla osób niepełnosprawnych

5. zapewnienie bieżącej rejestracji świadczeniobiorców / prowadzenia list oczekujących

6. obowiązek poszanowania praw świadczeniobiorcy, w tym m.in. dot. respektowania szczególnych uprawnień do świadczeń zdrowotnych, czy właściwej weryfikacji uprawnień pacjenta do świadczeń finansowanych ze środków publicznych;

7. obowiązek poszanowania praw pacjenta – ujętych przed wszystkim w ustawie z 06.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta , w tym m.in. prawa do informacji o stanie zdrowia, prawa do wyrażenia zgody lub odmowy zgody, poszanowania godności i intymności pacjenta, prawa do świadczeń odpowiedniej jakości, czy dostępu do dokumentacji medycznej.

 

adw. Karol Kolankiewicz

artykuł został pierwotnie opublikowany na Receptanaprawo.pl  

 

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie od 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL;

Ekspert Receptanaprawo.pl 

Współautor publikacji m.in. „Jak bezpiecznie udostępniać dokumentację medyczną” (2024), „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021), „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023); Gdy pacjent wzywa do zapłaty – jak się bronić przed roszczeniami? (2024)

CONTINUE READING
Depositphotos_194868704_L-1200x801.jpg
3 grudnia 2024 ochrona prawnazarządzanie w placówce0

Co można zrobić, gdy policjant w toku swoich czynności zachowuje się niewłaściwie wobec lekarza ?

Lekarz wykonując swoje czynności zawodowe w przychodni, czy w szpitalu, czy w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej, niejednokrotnie ma kontakt z policjantami, którzy przeprowadzają swoje czynności służbowe.

Przypomnieć trzeba, że Policja wykonuje czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe m.in. w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw, czy poszukiwania osób ukrywających się przed organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości – najczęściej na polecenie prokuratora lub sądu, czasem na polecenie organów administracji państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie, w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych ustawach (14 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 06.04.1990 r. o Policji).

Niestety zdarza się, że policjant w toku swoich czynności zachowuje się niewłaściwie wobec lekarza, np. „popędza” przy badaniu lekarskim osoby zatrzymanej, usiłuje zapoznawać się z dokumentacją medyczną, uczestniczyć w badaniu danej osoby wbrew woli lekarza, czy „wymusić” natychmiastowe wydanie zaświadczenia o brak przeciwwskazań medycznych do przebywania osoby zatrzymanej w pomieszczeniu przeznaczonym dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, w policyjnej izbie dziecka, czy areszcie śledczym.

Zdarzają się przypadki „żądania” natychmiastowego wystawienia karty zgonu bez oględzin lub po pobieżnych oględzinach oraz gdy lekarz ma uzasadnione podejrzenie, że przyczyną śmierci było przestępstwo lub samobójstwo, a także gdy lekarz nie ma takiego obowiązku (gdy obowiązek „obciąża innego lekarza).

jak sprawdzić czy przyszedł policjant

Mamy prawo zweryfikować czy osoba, która podejmuje czynności / interwencję w naszej placówce, czy gabinecie przedstawiając się jako funkcjonariusz Policji, jest nim faktycznie.
Wskazać trzeba, że policjanci na ubiorach umundurowania oraz na nakryciach głowy noszą dystynkcje i znaki identyfikacyjne (§ 24 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 20.05.2009 r. w sprawie umundurowania policjantów).

Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami (§ 28 ww. rozporządzenia w sprawie umundurowania policjantów) policjant powinien mieć widoczny na mundurze:

  • znak identyfikacji indywidualnej (metalowa gwiazda) – na środku lewej górnej kieszeni ubioru służbowego; w górnej części musi być umieszczony napis „POLICJA”, natomiast w dolnej części powinien znajdować się numer identyfikacyjny policjanta wyrażony cyframi arabskimi.
  • znak identyfikacji imiennej (metalowa prostokątna tabliczka) – powinien zawierać pierwszą literę imienia oraz nazwisko policjanta.

obowiązki policjanta

Funkcjonariusz umundurowany podejmując swoje czynności czy interwencję ma obowiązek podać nam swój stopień, imię i nazwisko oraz nazwę jednostki macierzystej.

Z kolei policjant „w cywilu” – nieumundurowany, powinien okazać nam legitymację służbową w taki sposób, abyśmy mogli swobodnie zanotować imię i nazwisko policjanta oraz nazwę organu, który wydał legitymację.

Policjant na żądanie ma obowiązek także podać przyczynę podjęcia wobec nas określonej czynności służbowej i podstawę prawną swojego działania (art. 61 i inne ww. ustawy o Policji; § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 08.11.2023 r. w sprawie postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień policjantów).

skarga na zachowanie policjanta

Przepisy przewidują co do zasady obowiązek podporządkowania się poleceniom policjanta w toku prowadzonych przez niego czynności służbowych, jednak czynności policjanta nie mogą naruszać szeroko rozumianej autonomii lekarskiej, w zakresie zasad i trybu wystawiania różnych zaświadczeń, opinii, czy przeprowadzenia uprzednich badań.

Czynności policjanta nie mogą co do zasady naruszać różnorodnych przepisów zobowiązujących do poszanowania praw pacjenta, w szczególności prawa pacjenta do intymności podczas udzielania świadczeń zdrowotnych. Przypomnieć trzeba, że policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw człowieka (art. 14 ust. 3 ww. ustawy o Policji).

Policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej, w tym np. za wykonanie czynności służbowej w sposób nieprawidłowy, czy przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa (art. 132 ww. ustawy o Policji).

Lekarz powinien rozważyć złożenie skargi jeśli uważa, że czynności policjanta były wobec niego podjęte w sposób nieuzasadniony lub niewłaściwy, w szczególności, gdy policjant zachowuje się niestosownie, agresywnie, czy bezzasadnie próbuje przymusić lekarza do niewłaściwego wypełnienia ww. obowiązków.

Skarga taka będzie rozpoznawana w drodze służbowej, tzn. najpierw przez bezpośredniego przełożonego, tzn. komendanta miejskiego (rejonowego czy powiatowego). Przełożony policjanta wszczyna postępowanie dyscyplinarne, jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie popełnienia przez policjanta przewinienia dyscyplinarnego m.in. na wniosek osoby pokrzywdzonej. Przepisy nakazują także poinformować pokrzywdzonego o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego i wyniku tego postępowania.

Wyjątkowo przełożony może odstąpić od wszczęcia postępowania – w przypadku czynu mniejszej wagi. Przełożony policjanta przeprowadza wówczas z takim policjantem rozmowę dyscyplinującą (dokumentowaną w formie notatki).

zawiadomienie Rzecznika Praw Lekarza

Niezależnie od powyższej możliwości złożenia skargi na policjanta, w każdym przypadku lekarz powinien zastanowić się, czy zawiadomić Rzecznika Praw Lekarza w swojej izbie lekarskiej, o niestosownym, czy niewłaściwym zachowaniu policjanta. Zadaniem Rzecznika jest pomoc lekarzom i lekarzom dentystom w różnych sprawach indywidualnych związanych z wykonywaniem zawodu, czy ochroną dóbr osobistych.

adw. Karol Kolankiewicz

artykuł został pierwotnie opublikowany na Receptanaprawo.pl  

 

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie od 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL;

Ekspert Receptanaprawo.pl 

Współautor publikacji m.in. „Jak bezpiecznie udostępniać dokumentację medyczną” (2024), „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021), „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023); Gdy pacjent wzywa do zapłaty – jak się bronić przed roszczeniami? (2024)

CONTINUE READING
pexels-noellegracephotos-906055-1200x799.jpg
26 listopada 2024 ochrona prawnaświadczenia finansowane z NFZzarządzanie w placówce0

Jak przygotować się do kontroli NFZ ?

Narodowy Fundusz Zdrowia chętnie korzysta z prawa do kontroli podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych m.in. w zakresie:
1. organizacji, sposobu i jakości udzielania świadczeń opieki zdrowotnej,
2. zasadności wyboru leków i wyrobów medycznych
3. przestrzegania zasad wystawiania recept refundowanych.

Tylko w jedynym roku (w 2022) NFZ przeprowadził na terenie całego kraju prawie 2 700 kontroli dot. realizacji kontraktów i ordynacji leków refundowanych – wartość nałożonych kar na poszczególne placówki i lekarzy to ponad 62 000 000 zł.

jak można się przygotować do kontroli

W pierwszej kolejności warto dokładnie zapoznać się z treścią zawiadomienia NFZ o zamiarze wszczęcia kontroli, przyjrzeć dokumenty i dokumentację medyczną, które mają być objęte zakresem takiej kontroli.

Warto sprawdzić ofertę złożoną przed zawarciem kontraktu z NFZ – w czasie realizacji umowy podmiot ma obowiązek utrzymywać zadeklarowany w ofercie potencjał.

Warto także wyznaczyć konkretnego pracownika „do obsługi” kontrolera podczas ich pobytu w placówce – warto, aby był obeznany z zakresem działalności objętym kontrolą, potrafił już na wstępnym etapie udzielić odpowiedzi na pytania, czy udostępnić pomieszczenia i aparaturę podczas oględzin.

Warto pamiętać, że kontrola NFZ może odbyć pod nieobecność kierownika przychodni, czy lekarza prowadzącego własną praktykę / gabinet – w obecności przywołanego świadka.

Nadto, jeżeli zachodzą uzasadnione wątpliwości co do bezstronności kontrolera, np. pozostajemy z nim z prywatnym konflikcie, to warto rozważyć złożenie wniosku o jego wyłączenie.
skutek kontroli

Przypomnieć trzeba skutkiem kontroli NFZ może być:

  1. kara umowna do 1-2% wartości kontraktu za każde pojedyncze naruszenie
  2. konieczność zwrotu kwoty refundacji konkretnego leku wypisanego pacjentowi
  3. natychmiastowe rozwiązanie kontraktu, gdy NFZ stwierdzi niewłaściwą realizację kontaktu.

 

adw. Karol Kolankiewicz

artykuł został pierwotnie opublikowany na Receptanaprawo.pl  

 

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie od 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL;

Ekspert Receptanaprawo.pl 

Współautor publikacji m.in. „Jak bezpiecznie udostępniać dokumentację medyczną” (2024), „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021), „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023); Gdy pacjent wzywa do zapłaty – jak się bronić przed roszczeniami? (2024)

CONTINUE READING
prescription-4545598_640.jpg
17 października 2024 ochrona prawnaodpowiedzialność cywilnaprawa pacjentazarządzanie w placówce0

Ugoda z pacjentem – bezpieczna tylko w formie pisemnej

Lekarz powinien zastanowić się nad możliwością zawarcie ugody z pacjentem na każdym etapie sporu w sprawie cywilnej – od dnia doręczeniu wezwania do zapłaty zadośćuczynienia / odszkodowania do dnia wydania wyroku, szczególnie wtedy, gdy :

  • dochodzi do przekonania, że sąd może uwzględnić powództwo
  • gdy nie chce angażować się w długotrwały proces i udział w kolejnych rozprawach
  • gdy chce uniknąć kosztów związanych z procesem

ryzykowna ugoda ustna

Zawarcie ugody w formie ustnej, np. po rozmowie z pacjentem, czy na skutek wezwania do zapłaty i zapłata pewnej kwoty oczekiwanej przez pacjenta, np. zwrot wniesionej przez pacjenta kwoty za wizyty, zwrot za wizytę w innym gabinecie, oznacza poważne i realne niebezpieczeństwo dalszych roszczeń pacjenta.

Nierzadko zdarza się, że pacjent przyjmuje wówczas, że lekarz, czy placówka przyznaje się do błędu i wtedy pojawiają się nowe roszczenia, np. o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną kilkumiesięcznym bólem zęba, koniecznością rezygnacji z uprawniania sportu, itp. Zawierając ugodę ustną nie mamy później dowodu, że pacjent przyjmując jakąś kwotę, nie będzie oczekiwał od nas dalszych kwot.

Z tych względów ugoda powinna mieć formę pisemną i przed jej podpisaniem trzeba przemyśleć poszczególne zapisy.

treść ugody

Warto, aby pisemna ugoda między placówką medyczną a pacjentem zawierała co najmniej:

  • możliwie precyzyjne określenie zdarzenia, na podstawie którego pacjent zgłasza roszczenie (np. leczenie protetyczne, hospitalizacja na oddziale chirurgii w okresie od 1 stycznia do 2 lutego 2023r., itp.);
  • jasne wyrażenie, że ugodę zawarto, aby zakończyć spór, aby nie było potem twierdzeń, że placówka medyczna czy lekarz przyznał się do winy;
  • z jakiego tytułu będzie zapłata na rzecz pacjenta, np. tytułem zadośćuczynienia, za krzywdę, odszkodowania, zwrotu kosztów;
  • zrzeczenie się wszelkich dalszych roszczeń przez pacjenta wynikających z ww. zdarzenia.

 

adw. Karol Kolankiewicz

artykuł został pierwotnie opublikowany na Receptanaprawo.pl  

 

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie do 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL i dla Receptanaprawo.pl 

Współautor publikacji m.in. „Jak bezpiecznie udostępniać dokumentację medyczną” (2024), „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021), „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023); Gdy pacjent wzywa do zapłaty – jak się bronić przed roszczeniami? (2024)

 

CONTINUE READING
Karkut-A.-zdjęcie-3-1200x1800.jpg
11 września 2024 prawa pacjentaświadczenia finansowane z NFZzarządzanie w placówcezmiany w prawie0

Wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem „szyty na miarę”

Obowiązek posiadania wewnętrznego systemu wynika z ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta.
Wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem to jeden z kluczowych elementów systemu jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwa pacjenta, na który składają się także: autoryzacja (dot. świadczeń szpitalnych), akredytacja i rejestry medyczne.

obowiązek prowadzenia wewnętrznego systemu

Obowiązek prawny prowadzenia wewnętrznego systemu obciąża każdy podmiot wykonujący działalność leczniczą w ramach kontraktu z NFZ o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Osobą odpowiedzialną za prowadzenie wewnętrznego systemu jest kierownik danego podmiotu.

cel wprowadzenia

Wewnętrzny system ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa pacjentom + zapobieżenie wystąpieniu zdarzeń niepożądanych.
Ustawa określa, że obowiązek polega na jego wdrożeniu, utrzymaniu i usprawnianiu na podstawie oceny jego skuteczności oraz wyników badań opinii i doświadczeń pacjentów.

System ten składa się z zasad, procedur, metod oraz opisów stanowisk pracy.

Ponadto w ramach wewnętrznego systemu podmiot leczniczy realizuje poniżej wymienione działania:
1. wdraża rozwiązania służące identyfikacji ryzyka wystąpienia zdarzeń niepożądanych i zarządzaniu tym ryzykiem w ramach udzielanych świadczeń;
2. identyfikuje obszary priorytetowe dla poprawy jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń;
3. określa kryteria i metody potrzebne do zapewnienia skutecznego nadzoru nad jakością i bezpieczeństwem udzielanych świadczeń;
4. okresowo monitoruje i ocenia jakość i bezpieczeństwo udzielanych świadczeń;
5. monitoruje zdarzenia niepożądane;
6. zapewnia dostęp do szkolenia służącego uzyskaniu i podnoszeniu kompetencji personelu w zakresie jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń;
7. prowadzi badania opinii i doświadczeń pacjentów na podstawie ankiet, których wzór publikuje Minister Zdrowia.
To teoria i przepisy.

jak to przełożyć na codzienną praktykę

Zasadnicze pytanie brzmi: jak to przełożyć na codzienną praktykę i zastosować w podmiocie wykonującym działalność leczniczą, udzielającym określonego zakresu świadczeń opieki zdrowotnej?

Dla dużych podmiotów leczniczych wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem nie jest niczym nowym, gdyż na ogół poddawały się one wcześniej akredytacjom i certyfikacjom, dlatego mają ustalone odpowiednio do zakresu udzielanych świadczeń regulacje wewnętrzne.

Dla małych podmiotów realizujących niewielkie umowy z NFZ jest to istotna trudność i w wielu wypadkach trzeba stworzyć wszystko od podstaw.

A trzeba mieć na uwadze to, że ułożenie i wdrożenie do rzeczywistego funkcjonowania wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem wymaga wiele pracy, czasu, kosztów i co najważniejsze – znajomości problematyki.

Niektórzy podejmując ten trud, angażują personel, wspomagają się wyspecjalizowanymi w tych kwestiach podmiotami zewnętrznymi, inni – idąc na skróty – kupują gotowe zestawy dokumentów blankietowych, często zupełnie nieprzystających do realnych warunków w jakich udzielane są świadczenia.

Opracowanie od podstaw kompletnej, usystematyzowanej i odpowiedniej do rodzaju udzielanych świadczeń dokumentacji i wdrożenie realnie funkcjonującego systemu nie jest zadaniem prostym.

jak umiejętnie stworzyć własny wewnętrzny system

Dlatego warto kierować się przy tym kilkoma praktycznymi wskazówkami, które mogą uchronić podmiot przed stworzeniem sobie kolejnego biurokratycznego obciążenia.

  1.  System powinien obejmować kluczowe dla działalności procesy – nie można ani nie trzeba normować i opisać wszystkiego, w szczególności nie należy powielać przepisów.
  2. Regulacje powinny dotyczyć tych procesów, które stwarzają największe ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych – ryzyko powinno być systemowo badane, a procedury odpowiednio dostosowywane.
  3. Dokumenty należy pisać zwięźle, językiem prostym i zrozumiałym – należy unikać długich opisów, zwrotów specjalistycznych, obcojęzycznych, niezrozumiałych skrótów itp.
  4. Należy unikać nadmiernie szczegółowego, drobiazgowego opisywania sposobów postępowania – zasady, instrukcje, procedury, wytyczne powinny mieć formę bardziej algorytmu niż opisowego przewodnika.
  5. Istotny jest sposób dystrybucji dokumentów systemowych – właściwe dokumenty powinny być kierowane do określonych adresatów, tych którzy mają je stosować; jeśli wszyscy dostają wszystkie procedury, to po pewnym czasie większość nawet nie czyta kolejnych.

Reasumując, system powinien być jak najprostszy, zrozumiały, łatwy do zmiany i dostosowany do warunków i specyfiki udzielanych świadczeń. Słowem powinien być „szyty na miarę”, co na gruncie przepisów cytowanej na wstępie ustawy jest bardzo trudne, szczególnie dla małych placówek medycznych.

 

Anna Karkut

artykuł został pierwotnie opublikowany na portalu receptanaprawo.pl  

 

Anna Karkut – prawnik (Uniwersytet Gdański) i menedżer w ochronie zdrowia (Podyplomowe Studium Ekonomiki Zdrowia Uniwersytetu Warszawskiego, Podyplomowe Studia Zarządzania w Jednostkach Samorządu Terytorialnego Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku); świadczy usługi w zakresie zarządzania na rzecz dużych podmiotów leczniczych;

Ekspert Receptanaprawo.pl., wykładowca Ośrodka Kształcenia NIL, certyfikowany audytor systemu zarządzania jakością, doświadczony Administrator Bezpieczeństwa Informacji

Specjalizuje się w zakresie doradztwa i szkoleń w zakresie kontraktowania, realizacji i rozliczania umów świadczeń finansowanych ze środków publicznych, praw pacjenta, ochrony danych osobowych i zarządzania jakością w opiece zdrowotnej.

Współautorka podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021) oraz poradników „Wykonywanie zawodów lekarza i pielęgniarki w Polsce przez medyków z Ukrainy. Poradnik dwujęzyczny” (2022) i „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023)

CONTINUE READING

ISPOZ 2017. Wszystkie prawa zastrzeżone.