zmiany w prawie

Każda przychodnia, szpital i praktyka lekarska ma nowe obowiązki przed zawarciem umowy lub przed dopuszczeniem pracownika / innej osoby, która ma mieć bezpośredni kontakt z dzieckiem, w tym pozyskanie określonych oświadczeń od kandydata.
Obowiązki pracodawcy lub innego „organizatora działalności” związanej m.in. z leczeniem, czy świadczeniem porad psychologicznych należy zostały zawarte w art. 21 ustawy z 13.05.2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich.

uzyskanie informacji z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym

W pierwszej kolejności kierownik przychodni czy lekarz prowadzący własną praktykę ma obowiązek samodzielne pozyskać z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym informacji, czy dane kandydata zostały w nim zamieszczone.

Dotyczy to informacji zamieszczonych w Rejestrze z dostępem ograniczonym oraz w Rejestrze osób, w stosunku do których Państwowa Komisja do spraw przeciwdziałania wykorzystaniu seksualnemu małoletnich poniżej lat 15 wydała postanowienie o wpisie w Rejestrze.

Pozyskanie ww. informacji jest bezpłatne, jednak wymaga uprzedniego założenia odpowiedniego konta na stronie https://rps.ms.gov.pl/pl-PL/Public#/

trzeba odebrać oświadczenia od kandydata

Pozyskanie ww. informacji to nie jest jedyny obowiązek pracodawcy lub innego „organizatora działalności”.

Trzeba odebrać określone oświadczenia od kandydata, który ma mieć bezpośredni kontakt z dzieckiem, tzn.:

1. informację z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności danej osoby:

a. w zakresie przestępstw określonych w rozdziale XIX Kodeksu karnego -> przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu

b. w zakresie przestępstw określonych w rozdziale XXV Kodeksu karnego -> przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności;

c. w art. 189a Kodeksu karnego (handel ludźmi) i art. 207 Kodeksu karnego (znęcanie się fizycznie lub psychicznie);

d. w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (np. za wytwarzanie, przechowywanie, czy handel środkami odurzającymi);

e. za odpowiadające ww. przestępstwom czyny zabronione określone w przepisach prawa obcego.

2. pisemne oświadczenie o państwie lub państwach innych niż Polska, w których ww. osoba zamieszkiwała w ciągu ostatnich 20 lat

3. oświadczenie o państwie obywatelstwa.

Powyższe oświadczenie z pkt. 2 i 3 musi zawierać klauzulę następującej treści: „Jestem świadomy/a odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”.

informacja z rejestru karnego spoza Polski

W przypadku kandydata do pracy, który posiada obywatelstwo innego państwa niż Polska należy poza ww. czynnościami dodatkowo odebrać od takiego kandydata informację z rejestru karnego swojego państwa obywatelstwa.
Chodzi o informację uzyskiwaną do celów działalności zawodowej lub wolontariackiej związanej z kontaktami z dziećmi.

dodatkowe oświadczenie cudzoziemca

W przypadku gdy prawo ww. innego państwa, z którego ma być przedłożona ww. informacja, nie przewiduje jej sporządzenia lub w danym państwie nie prowadzi się rejestru karnego, należy odebrać od osoby dopuszczanej do pracy lub innej działalności na rzecz danej placówki medycznej dodatkowo pisemne oświadczenie o ww. fakcie wraz z oświadczeniem:

a. że nie była prawomocnie skazana w tym państwie za czyny zabronione odpowiadające przestępstwom określonym w rozdziale XIX i XXV Kodeksu karnego [k.k.], w art. 189a i art. 207 k.k. oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

b. że nie wydano wobec niej innego orzeczenia, w którym stwierdzono, iż dopuściła się takich czynów zabronionych;

c. że nie ma obowiązku wynikającego z orzeczenia sądu [innego uprawnionego organu lub ustawy] stosowania się do zakazu zajmowania wszelkich lub określonych stanowisk / wykonywania wszelkich lub określonych zawodów albo działalności, związanych z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez małoletnich, lub z opieką nad nimi.

Powyższe oświadczenie musi zawierać klauzulę następującej treści: „Jestem świadomy/a odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”.

Dokumenty potwierdzające powyższe informacje dla własnego bezpieczeństwa prawnego warto dołączy się do akt osobowych [w przypadku umowy o pracę] lub do zbioru innych dokumentów [w przypadku podjęcia współpracy w innej formie niż umowa o pracę].

wyjątek – za wyraźną zgodą rodzica

Wykonanie ww. obowiązków nie jest wymagane przed dopuszczeniem do działalności związanej z kontaktem z dzieckiem:

– członka rodziny małoletniego [tzn. osoba spokrewniona / osoba niespokrewniona ale pozostająca w faktycznym związku oraz wspólnie zamieszkująca i gospodarująca z rodziną małoletniego];

– osoby znanej osobiście rodzicowi albo przedstawicielowi ustawowemu małoletniego;

gdy jest ona wykonywana w stosunku do małoletniego dziecka, którego rodzic albo przedstawiciel ustawowy są dopuszczającymi do działalności.

W sytuacji, o której mowa powyżej, rodzic albo przedstawiciel ustawowy powinien złożyć a pisemne oświadczenie o zgodzie na dopuszczenie ww. osoby do działalności związanej z kontaktem z dzieckiem.

Z punktu widzenia bezpieczeństwa prawnego ww. informację o dopuszczeniu członka rodziny lub osoby znanej osobiście rodzicowi albo przedst. ustawowemu warto odnotować w dokumentacji medycznej dziecka, zaś ww. pisemne oświadczenie rodzica lub przedst.. ustawowego dziecka dołączyć do pozostałej dokumentacji dot. ochrony małoletnich.

adw. Karol Kolankiewicz

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie do 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL i dla Receptanaprawo.pl

Współautor publikacji m.in. „Jak bezpiecznie udostępniać dokumentację medyczną” (2024), „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021), „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023); Gdy pacjent wzywa do zapłaty – jak się bronić przed roszczeniami? (2024)

Obowiązek posiadania wewnętrznego systemu wynika z ustawy z dnia 16 czerwca 2023 r. o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta.
Wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem to jeden z kluczowych elementów systemu jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwa pacjenta, na który składają się także: autoryzacja (dot. świadczeń szpitalnych), akredytacja i rejestry medyczne.

obowiązek prowadzenia wewnętrznego systemu

Obowiązek prawny prowadzenia wewnętrznego systemu obciąża każdy podmiot wykonujący działalność leczniczą w ramach kontraktu z NFZ o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Osobą odpowiedzialną za prowadzenie wewnętrznego systemu jest kierownik danego podmiotu.

cel wprowadzenia

Wewnętrzny system ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa pacjentom + zapobieżenie wystąpieniu zdarzeń niepożądanych.
Ustawa określa, że obowiązek polega na jego wdrożeniu, utrzymaniu i usprawnianiu na podstawie oceny jego skuteczności oraz wyników badań opinii i doświadczeń pacjentów.

System ten składa się z zasad, procedur, metod oraz opisów stanowisk pracy.

Ponadto w ramach wewnętrznego systemu podmiot leczniczy realizuje poniżej wymienione działania:
1. wdraża rozwiązania służące identyfikacji ryzyka wystąpienia zdarzeń niepożądanych i zarządzaniu tym ryzykiem w ramach udzielanych świadczeń;
2. identyfikuje obszary priorytetowe dla poprawy jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń;
3. określa kryteria i metody potrzebne do zapewnienia skutecznego nadzoru nad jakością i bezpieczeństwem udzielanych świadczeń;
4. okresowo monitoruje i ocenia jakość i bezpieczeństwo udzielanych świadczeń;
5. monitoruje zdarzenia niepożądane;
6. zapewnia dostęp do szkolenia służącego uzyskaniu i podnoszeniu kompetencji personelu w zakresie jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń;
7. prowadzi badania opinii i doświadczeń pacjentów na podstawie ankiet, których wzór publikuje Minister Zdrowia.
To teoria i przepisy.

jak to przełożyć na codzienną praktykę

Zasadnicze pytanie brzmi: jak to przełożyć na codzienną praktykę i zastosować w podmiocie wykonującym działalność leczniczą, udzielającym określonego zakresu świadczeń opieki zdrowotnej?

Dla dużych podmiotów leczniczych wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem nie jest niczym nowym, gdyż na ogół poddawały się one wcześniej akredytacjom i certyfikacjom, dlatego mają ustalone odpowiednio do zakresu udzielanych świadczeń regulacje wewnętrzne.

Dla małych podmiotów realizujących niewielkie umowy z NFZ jest to istotna trudność i w wielu wypadkach trzeba stworzyć wszystko od podstaw.

A trzeba mieć na uwadze to, że ułożenie i wdrożenie do rzeczywistego funkcjonowania wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem wymaga wiele pracy, czasu, kosztów i co najważniejsze – znajomości problematyki.

Niektórzy podejmując ten trud, angażują personel, wspomagają się wyspecjalizowanymi w tych kwestiach podmiotami zewnętrznymi, inni – idąc na skróty – kupują gotowe zestawy dokumentów blankietowych, często zupełnie nieprzystających do realnych warunków w jakich udzielane są świadczenia.

Opracowanie od podstaw kompletnej, usystematyzowanej i odpowiedniej do rodzaju udzielanych świadczeń dokumentacji i wdrożenie realnie funkcjonującego systemu nie jest zadaniem prostym.

jak umiejętnie stworzyć własny wewnętrzny system

Dlatego warto kierować się przy tym kilkoma praktycznymi wskazówkami, które mogą uchronić podmiot przed stworzeniem sobie kolejnego biurokratycznego obciążenia.

System powinien obejmować kluczowe dla działalności procesy – nie można ani nie trzeba normować i opisać wszystkiego, w szczególności nie należy powielać przepisów.
Regulacje powinny dotyczyć tych procesów, które stwarzają największe ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych – ryzyko powinno być systemowo badane, a procedury odpowiednio dostosowywane.
Dokumenty należy pisać zwięźle, językiem prostym i zrozumiałym – należy unikać długich opisów, zwrotów specjalistycznych, obcojęzycznych, niezrozumiałych skrótów itp.
Należy unikać nadmiernie szczegółowego, drobiazgowego opisywania sposobów postępowania – zasady, instrukcje, procedury, wytyczne powinny mieć formę bardziej algorytmu niż opisowego przewodnika.
Istotny jest sposób dystrybucji dokumentów systemowych – właściwe dokumenty powinny być kierowane do określonych adresatów, tych którzy mają je stosować; jeśli wszyscy dostają wszystkie procedury, to po pewnym czasie większość nawet nie czyta kolejnych.

Reasumując, system powinien być jak najprostszy, zrozumiały, łatwy do zmiany i dostosowany do warunków i specyfiki udzielanych świadczeń. Słowem powinien być „szyty na miarę”, co na gruncie przepisów cytowanej na wstępie ustawy jest bardzo trudne, szczególnie dla małych placówek medycznych.

Anna Karkut

artykuł został pierwotnie opublikowany na portalu receptanaprawo.pl

Anna Karkut – prawnik (Uniwersytet Gdański) i menedżer w ochronie zdrowia (Podyplomowe Studium Ekonomiki Zdrowia Uniwersytetu Warszawskiego, Podyplomowe Studia Zarządzania w Jednostkach Samorządu Terytorialnego Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku); świadczy usługi w zakresie zarządzania na rzecz dużych podmiotów leczniczych;

Ekspert Receptanaprawo.pl., wykładowca Ośrodka Kształcenia NIL, certyfikowany audytor systemu zarządzania jakością, doświadczony Administrator Bezpieczeństwa Informacji

Specjalizuje się w zakresie doradztwa i szkoleń w zakresie kontraktowania, realizacji i rozliczania umów świadczeń finansowanych ze środków publicznych, praw pacjenta, ochrony danych osobowych i zarządzania jakością w opiece zdrowotnej.

Współautorka podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021) oraz poradników „Wykonywanie zawodów lekarza i pielęgniarki w Polsce przez medyków z Ukrainy. Poradnik dwujęzyczny” (2022) i „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023)

Przepisy prawa nie wskazują co powinna zawierać „zwyczajna” pieczątka lekarska, używana przez każdego lekarza np. przy dokonywaniu wpisów do dokumentacji medycznej.

W tym zakresie istotne znaczenie ma uchwała Naczelnej Rady Lekarskiej ze stycznia 2024r. która określa treść pieczątki lekarskiej lub nadruku wykonywanego w ramach systemu komputerowego:

co musi zawierać pieczątka

Pieczątka lekarska lub nadruk wykonywany z systemu komputerowego musi zawierać:
1. imię (imiona) i nazwisko
2. tytuł zawodowy, tj. „lekarz” („lek.”) albo „lekarz dentysta” („lek. dent.”),
3. numer prawa wykonywania zawodu.
W tym zakresie pieczątkę muszą zmienić wszyscy ci lekarze, które w pieczątce mają zamieszczone określenie „lek. med.” lub „lek. stomatolog” – nie są to tytuły zawodowe których używają przepisy prawa.

co dodatkowo można zamieścić w pieczątce lekarskiej

Pieczątka lekarska lub nadruk wykonywany z systemu komputerowego może – ale nie musi – zawierać dodatkowe elementy:
1. posiadany tytuł i stopień naukowy;
2. posiadane specjalizacje i umiejętności zawodowe;
3. nazwę uczelni i kierunku, na którym lekarz lub lek. dentysta uzyskał dyplom;
4. numer telefonu (wraz z prefiksem międzynarodowym +48);
5. adres miejsca zamieszkania;
6. adres poczty elektronicznej.

specjalizacja na pieczątce

Przypomnieć trzeba, że w treści pieczątki można umieścić tylko taki tytuł specjalisty, który istnieje, tzn. został zawarty w wykazie specjalizacji lekarskich i lekarsko-dentystycznych, tzn. w załącznikach do aktualnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 4 maja 2023 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów.

Aktualnie wykaz specjalizacji lekarskich zawiera 77 różnych specjalizacji od alergologii do specjalizacji w zakresie zdrowia publicznego.
Z kolei w zakresie specjalizacji lekarsko-dentystycznych obecnie wymieniono 9 różnych specjalizacji od chirurgii stomatologicznej do specjalizacji w zakresie zdrowia publicznego.

Pośród specjalizacji nie ma ani jednej z dookreśleniem „estetyczna”. Taki stan rzeczy funkcjonował także w poprzednio obowiązujących rozporządzeniach Min. Zdrowia z dnia 31 sierpnia 2020 r. czy z dnia 29 marca 2019 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów.

pieczątka lekarza spoza Polski

Lekarz lub lek. dentysta, obywatel innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, ma możliwość posługiwania się na pieczątce lub nadruku oryginalnym tytułem określającym jego wykształcenie, uzyskanym w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej niż Polska lub jego skrótem.
Lekarz lub lek. dentysta, obywatel państwa spoza Unii Europejskiej, nadal nie ma prawa używania na pieczątce lekarskiej tytułu specjalisty uzyskanego poza polskim i unijnym systemem uznawania kwalifikacji, gdyż taki tytuł mu nie przysługuje.

termin na dostosowanie

Powyższa uchwała wskazuje, że lekarze i lek. dentyści maja obowiązek dostosować treść dotychczas używanych pieczątek i nadruków nie później niż w terminie do dnia 31 grudnia 2024 r.

adw. Karol Kolankiewicz

Tekst pierwotnie został opublikowany dla Receptanaprawo.pl.

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie do 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL i dla Receptanaprawo.pl

Z dniem 1 lipca 2024 r. weszły w życie pierwsze obowiązki przewidziane w zeszłorocznej ustawie o jakości w opiece zdrowotnej. Dotyczy to konieczności opracowania i wdrożenia przez świadczeniodawców NFZ systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem pacjenta.

Kto ma obowiązek wprowadzenia systemu?

Zgodnie z art. 18 ustawy obowiązek wprowadzenia systemu dotyczy wszystkich podmiotów wykonujących działalność leczniczą w ramach umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zawartej z NFZ. Dotyczy to zatem wszystkich świadczeniodawców (podmiotów leczniczych i praktyk zawodowych) niezależnie od zakresu udzielanych świadczeń, ilości przyjmowanych pacjentów oraz statusu.

Zakres wewnętrznego systemu.

Ustawodawca wskazał, że wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem pacjenta składa się z zasad, procedur, metod oraz opisów stanowisk pracy. Celem działania owego systemu ma być zapobieganie występowania zdarzeń niepożądanych.

Zdarzenie niepożądane.

Na gruncie ustawy zdefiniowano zdarzenie niepożądane jako zaistniałe w trakcie udzielania lub w efekcie udzielenia bądź zaniechania udzielenia świadczeń, powodujące lub mogące spowodować negatywny skutek dla zdrowia lub życia pacjenta, przy czym nie stanowi zdarzenia niepożądanego zdarzenie, którego skutek jest przewidywanym skutkiem prawidłowo udzielonego świadczenia. Typowe powikłania nie mogą być zatem kwalifikowane jako zdarzenia niepożądane.

Obowiązki świadczeniodawców.

W ramach wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem pacjenta świadczeniodawca powinien:

wdrożyć rozwiązania służące identyfikacji ryzyka wystąpienia zdarzeń niepożądanych i zarządzaniu tym ryzykiem w ramach udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej (np. poprzez wprowadzenie punktowej oceny wystąpienia ryzyka klinicznego, technicznego, organizacyjnego i prawnego),
identyfikuje obszary priorytetowe dla poprawy jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej (np. poprzez wskazanie kierunków działań służących do poprawy jakości),
określa kryteria i metody potrzebne do zapewnienia skutecznego nadzoru nad jakością i bezpieczeństwem udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej (np. poprzez statystyczne określanie odsetka zdarzeń niepożądanych, reoperacji, powtarzanych badań), okresowo monitoruje i ocenia jakość i bezpieczeństwo udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej (np. poprzez wprowadzenie okresowej oceny dotychczasowych osiągnięć w zakresie jakości),
monitorować zdarzenia niepożądane (np. poprzez formularze dla personelu, które służą zgłaszaniu zdarzeń niepożądanych),
zapewnić dostęp do szkoleń służących uzyskaniu i podnoszeniu kompetencji personelu w zakresie jakości i bezpieczeństwa udzielanych świadczeń (np. poprzez wprowadzenie okresowych szkoleń personelu udzielającego świadczeń),
prowadzić badania opinii i doświadczeń pacjentów na podstawie dobrowolnych ankiet.

Ankiety.

Wzór ankiety dla pacjentów zostanie opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej Ministra Zdrowia. Dotychczas nie został on jednak ostatecznie opracowany. Podmiot wykonujący działalność ambulatoryjną powinien zapewnić pacjentowi możliwość wypełnienia ankiety w wybranej przez siebie formie i w sposób zapewniający swobodę wyrażenia opinii oraz anonimowość.

Opisy stanowisk pracy.

Oprócz wskazanych rozwiązań systemowych konieczne jest również określenie opisów stanowisk pracy personelu udzielającego świadczeń zdrowotnych. Może być to realizowane poprzez tzw. karty stanowiskowe określające zakres praw, obowiązków, odpowiedzialności oraz ewentualne ryzyka związane z wykonywaniem czynności przez członka personelu medycznego.

Kontrola NFZ.

W razie stwierdzenia podczas kontroli prawidłowości udzielania świadczeń przez Narodowy Fundusz Zdrowia, braku wprowadzenia wewnętrznego systemu zarządzania jakością i bezpieczeństwem pacjenta, na świadczeniodawcę może zostać nałożona kara umowna w wysokości do 2% kwoty zobowiązania wynikającej z umowy z tytułu udzielania świadczeń w warunkach nieodpowiadających wymogom określonym w obowiązujących przepisach.

Podstawa prawna.

– ustawa z dnia 16 czerwca 2023 r. o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta (Dz.U. z 2023 r., poz. 1692)

adw. Damian Konieczny

Każda przychodnia, szpital i praktyka lekarska ma prawny obowiązek do 15 sierpnia 2024r. wprowadzić standardy ochrony małoletnich w swojej działalności.

Taki wymóg wynika z art. 7 pkt 6 ustawy z 28.07.2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw. Zmiana wprowadziła m.in.:

nowy Rozdział 4b „Standardy ochrony małoletnich” w ustawie z 13.05.2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich;
nowe obowiązki pracodawców (zajmujących się m.in. leczeniem, czy świadczeniem porad psychologicznych) przed zatrudnieniem pracowników, np. uzyskanie informacji o kandydacie z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym, czy odebranie od kandydata stosownych dokumentów lub oświadczeń dot. bycia niekaranym za przestępstwa wolności seksualnej i obyczajności, czy przeciwko życiu i zdrowiu.

W celu udowodnienia, że został zrealizowany ww. obowiązek należy opracować i udostępnić małoletnim pacjentom, ich rodzicom i innym opiekunom prawnym ww. standardy ochrony małoletnich.

grozi kara grzywny / kara aresztu

Podmiotem uprawnionym do kontroli wykonywania ww. obowiązków jest wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta oraz marszałek województwa, ale także Prezes NFZ. W razie stwierdzenia niedopełnienia ww. obowiązków przez przychodni, szpitala lub praktykę lekarską, NFZ powinien niezwłocznie powiadomić o tym Policję lub prokuratora (art. 22z ww. ustawy o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich)

Kto nie wypełni ww. obowiązku wprowadzenia standardów ochrony małoletnich musi liczyć się m.in. z karą grzywny do 250 zł. W razie ponownego stwierdzenia niewykonania ww. obowiązku wprowadzenia standardów, kara jest 4-krotnie surowsza – trzeba liczyć się z karą grzywny nie niższą niż 1000 zł (art. 23b ww. ustawy o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich)

Z kolei przychodnia, szpital lub praktyka lekarska, jeżeli nie dopełni drugiego z ww. obowiązków tzn. gdy dopuści do pracy osobę bez uzyskania ww. koniecznych informacji, musi liczyć się z karą aresztu, karą ograniczenia wolności albo grzywną nie niższą niż 1000 zł (art. 23a ust. 203 ww. ustawy o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich)

co powinien zawierać standard ochrony małoletnich

Powyższy dokument „standard ochrony małoletnich” powinien określać szczególne środki ochrony przeciwdziałające zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i szczególne środki ochrony małoletnich. Przepisy nakazują, aby przy jego opracowywaniu wziąć pod uwagę charakter i rodzaj działalności prowadzonej przez daną placówkę.

Przepisy narzucają, że ww. standard powinien określać w szczególności:

zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a personelem danej placówki medycznej, a w szczególności zachowania niedozwolone wobec małoletnich;
zasady i procedurę podejmowania przez daną placówkę medyczną interwencji w sytuacji podejrzenia krzywdzenia lub posiadania informacji o krzywdzeniu małoletniego;
procedury i osoby odpowiedzialne w danej placówce za składanie zawiadomień o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego i sądu opiekuńczego;
zasady przeglądu i aktualizacji takiego standardu;
zakres kompetencji osoby odpowiedzialnej w danej placówki medycznej za przygotowanie personelu do stosowania standardów, zasady przygotowania personelu do ich stosowania oraz
sposób dokumentowania tej czynności;
zasady i sposób udostępniania przez daną placówkę medyczną rodzicom, opiekunom prawnym lub faktycznym oraz małoletnim standardów do zaznajomienia się z nimi i ich stosowania;
osoby odpowiedzialne w danym podmiocie za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach zagrażających małoletniemu i udzielenie mu wsparcia;
sposób dokumentowania i zasady przechowywania przez dana placówkę ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń zagrażających dobru małoletniego.
wymogi dotyczące bezpiecznych relacji między małoletnimi, a w szczególności zachowania niedozwolone;
zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem do sieci Internet;
procedury ochrony dzieci przed treściami szkodliwymi i zagrożeniami w sieci Internet oraz utrwalonymi w innej formie;
zasady ustalania planu wsparcia małoletniego po ujawnieniu krzywdzenia.

Tekst pierwotnie został opublikowany dla Receptanaprawo.pl.

Karol Kolankiewicz

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych; ekspert Receptanaprawo.pl i ISPOZ.pl
Nieprzerwanie do 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL;

W dniu 12 marca br. wchodzi w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 lutego 2024 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania w założeniu ma zmienić system obsługi pacjentów zgłaszających się po pomoc medyczną do szpitalnych oddziałów ratunkowych (SOR).

Od lat medycy alarmują, że nawet 80% pacjentów zgłaszających się do SOR, to pacjenci ze schorzeniami błahymi lub niewymagającymi pilnej, specjalistycznej interwencji medycznej.

W tłumie oblegających SOR pacjentów trudno jest wyłonić i na czas udzielić właściwej pomocy pacjentom rzeczywiście pilnie jej potrzebującym. Głównie dlatego, że według dotychczas obowiązujących przepisów, każda osoba zgłaszająca się do SOR jest pacjentem szpitalnym i powinna być przyjęta, skonsultowana przez lekarza, zdiagnozowana i dopiero po takiej ocenie stanu zdrowia albo przekierowana do dalszego leczenia szpitalnego albo wypisana i zaopatrzona w kartę informacyjną z leczenia szpitalnego obejmującą opis problemu zdrowotnego, zastosowaną diagnostyką i jej wynikami, konsultacjami i zaleceniami co do dalszego postępowania. Nie trzeba dodawać, że większość czasu zajmuje personelowi medycznemu dokumentowanie obsługi pacjenta i ta swego rodzaju „mitręga administracyjna” jest zasadniczą przyczyną długiego przebywania pacjentów z błahymi problemami zdrowotnymi na SOR.

Od lat również trwają próby znalezienia sposobu na odciążenie SOR i takie usprawnienie obsługi chorych, aby wysokospecjalistyczny personel i kosztowny potencjał diagnostyczny SOR wykorzystywany był zgodnie ze swoim przeznaczeniem tj. do pilnych interwencji medycznych i działań ratowniczych.

Przepisy powyższego rozporządzenia mają umożliwić skierowanie osób niebędących w stanie nagłym, a więc niewymagających podjęcia natychmiastowej diagnostyki i leczenia do podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), w tym do nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej (NIŚOZ). Wówczas pacjent opuszczając SOR zamiast karty informacyjnej z leczenia szpitalnego otrzyma podpisaną przez triażystę kartę segregacji medycznej z odpowiednią adnotacją o braku wskazań do leczenia w SOR.
W przypadku skierowania pacjenta niebędącego w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do POZ lub NIŚOZ, nie będzie konieczne badanie lekarskie. Przekierowania takiego dokona triażysta (najczęściej jest to pielęgniarka lub ratownik medyczny) po przeprowadzonej segregacji medycznej. Jednocześnie nie będzie to stanowić odmowy udzielenia świadczeń zdrowotnych w SOR (decyzję o odmowie może podjąć jedynie lekarz).

W sytuacji, w której przeprowadzenie segregacji medycznej będzie ostatnim etapem pobytu pacjenta w SOR, zastąpienie karty informacyjnej z leczenia szpitalnego kartą segregacji medycznej, stanowi istotne ograniczenie czynności administracyjnych i może przyczynić się do znacznego skrócenia czasu obsługi w SOR pacjentów z błahymi dolegliwościami. Tym samym wysokospecjalistyczny potencjał SOR może być efektywniej wykorzystany do niesienia pomocy w pilnych przypadkach zagrożenia zdrowia lub życia.

Anna Karkut

———————————————————————
Anna Karkut – prawnik (Uniwersytet Gdański) i menedżer w ochronie zdrowia (Podyplomowe Studium Ekonomiki Zdrowia Uniwersytetu Warszawskiego, Podyplomowe Studia Zarządzania w Jednostkach Samorządu Terytorialnego Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku); certyfikowany audytor systemu zarządzania jakością, doświadczony Administrator Bezpieczeństwa Informacji.
Specjalizuje się w zakresie doradztwa i szkoleń w zakresie kontraktowania, realizacji i rozliczania umów świadczeń finansowanych ze środków publicznych, praw pacjenta, ochrony danych osobowych i zarządzania jakością w opiece zdrowotnej. Świadczy usługi w zakresie zarządzania na rzecz dużych podmiotów leczniczych.

Współautorka podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021) oraz poradnika „Wykonywanie zawodów lekarza i pielęgniarki w Polsce przez medyków z Ukrainy. Poradnik dwujęzyczny” (2022).

Członkini Rady Programowej i ekspertka Receptanaprawo.pl

Older Posts

Newsy

Nowe obowiązki przy rekrutacji pracownika w placówce medycznej – ochrona małoletnich

adw. Karol Kolankiewicz

Wewnętrzny system zarządzania jakością i bezpieczeństwem „szyty na miarę”

artykuł został pierwotnie opublikowany na portalu receptanaprawo.pl

Co musi się znaleźć w pieczątce lekarskiej ?

adw. Karol Kolankiewicz

Tekst pierwotnie został opublikowany dla Receptanaprawo.pl.

Wewnętrzny system zarządzania jakością – nowy obowiązek prawny

Kary za brak wdrożenia standardu ochrony małoletnich

Uproszczenie dokumentacji SOR ułatwi „odsyłanie” pacjentów do lekarza rodzinnego

Tagi

Najnowsze artykuły

Co można zrobić, gdy policjant w toku swoich czynności zachowuje się niewłaściwie wobec lekarza ?

Jak przygotować się do kontroli NFZ ?

Bardzo łatwo można złożyć skargę do Rzecznika Praw Pacjenta

Szukaj na stronie