pielęgniarki

Każdy obywatel ma prawo złożyć skargę do Rzecznika Praw Pacjenta.

Skargę może złożyć sam pacjent, gdy uzna, że zostały naruszone jego prawa w toku relacji z placówką medyczną, lekarzem, pielęgniarką, czy pracownikiem rejestracji.

Skargę może złożyć także członek rodziny pacjenta i każda inna osoba.
Złożenie skargi jest bezpłatne i łatwe – to może być wizyta osobista w Biurze Rzecznika w Warszawie, może to być skarga pisemna, a także telefoniczna i poprzez mail.

skarga telefoniczna

Skarga może być złożona poprzez Telefoniczną Informację Pacjenta pod numerem 800 190 590. Linia ta jest czynna całodobowo i przez 7 dni w tygodniu.
Pacjenci chętnie z tej możliwości korzystają, przykładowo w 2022r. było aż 98 910 odebranych połączeń u Rzecznika Praw Pacjenta.

skarga elektroniczna

Skarga może zostać złożona drogą mailową na adres: kancelaria@rpp.gov.pl.
Skarga może zostać złożona także poprzez ePUAP – na adres skrzynki ePUAP: /RzPP/skrytka
Nie wymaga się złożenia jakiejkolwiek opłaty, ani szczegółowego prawnego uzasadnienia. Musi zawierać dane dot. konkretnego pacjenta, którego prawa miały zostać naruszone.
Jak informuje Rzecznik na swojej stronie skargi, które nie zawierają imienia i nazwiska (anonimy) oraz adresu do korespondencji nie będą rozpatrywane.

skarga osobista

Jak podaje Rzecznik Praw Pacjenta na swoje stronie skargi i wnioski można składać także ustnie do protokołu, sporządzanego w czasie spotkania z pracownikiem Biura Rzecznika Praw Pacjenta.
Przyjęcia interesantów w sprawach skarg i wniosków odbywają się w siedzibie Biura:
• w poniedziałki w godz. 9.00-18.00
• od wtorku do piątku w godz. 9.00-15.00.

W każdy wtorek, w godzinach od 15.00 do 17.00, obywateli w sprawie skarg i wniosków przyjmuje Rzecznik Praw Pacjenta lub osoba przez niego wyznaczona.

Skutkiem skargi może być wszczęcie postępowania wyjaśniającego. Przypomnieć trzeba, że Rzecznik wszczyna postępowanie wyjaśniające, gdy poweźmie wiadomość co najmniej uprawdopodabniającą naruszenie praw pacjenta.

adw. Karol Kolankiewicz

artykuł został pierwotnie opublikowany na Receptanaprawo.pl

————————-
Karol Kolankiewicz, adwokat; specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym, prawem karnym i ochroną danych osobowych.

Nieprzerwanie od 2009r. prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego m. in. dla Ośrodka Kształcenia NIL;

Ekspert Receptanaprawo.pl

Współautor publikacji m.in. „Jak bezpiecznie udostępniać dokumentację medyczną” (2024), „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021), „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023); Gdy pacjent wzywa do zapłaty – jak się bronić przed roszczeniami? (2024)

Jednym z mniej znanych praw pacjenta jest prawo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej opisane w art. 34 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

Przez dodatkową opiekę pielęgnacyjną rozumie się opiekę, która nie polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, w tym także opiekę sprawowaną nad pacjentem małoletnim albo posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności oraz nad pacjentką w warunkach ciąży, porodu i połogu.

Przepis jest dość precyzyjny, ale wyjaśnienia wymaga charakter opieki pielęgnacyjnej, która nie stanowi udzielania świadczeń zdrowotnych. Czynności pielęgnacyjne, obejmujące działania medyczne i proces pielęgnacji realizowane przez personel pielęgniarski lub położniczy zaliczane do świadczeń medycznych, nie mogą być przedmiotem dodatkowej opieki pielęgnacyjnej. Innymi słowy, dodatkowa opieka pielęgniarki lub położnej nie może zastępować ani wyręczać „standardowej” opieki pielęgniarskiej bądź położniczej, ale tylko ją uzupełnić, w celu podwyższenia komfortu pacjenta.

Przez dodatkową opiekę pielęgnacyjną sprawowaną nad pacjentem małoletnim lub posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, rozumie się również prawo do pobytu wraz z nim w szpitalu przedstawiciela ustawowego albo opiekuna faktycznego. Zatem w myśl tego prawa, pobyt rodzica z dzieckiem na oddziale szpitalnym, nie może być traktowany jako odwiedziny i w związku z tym nie podlega ograniczeniom dotyczącym osób odwiedzających.

Pacjent ponosi koszty dodatkowej opieki pielęgnacyjnej, tj. opłaca samodzielnie dodatkową, uzupełniającą obsługę pielęgniarki lub położnej, z wyłączeniem podstawowych kosztów ponoszonych przez szpital związanych z pobytem rodzica lub opiekuna (prawnego lub faktycznego) sprawującego opiekę nad hospitalizowanym pacjentem małoletnim lub posiadającym orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności jak np. możliwość korzystania z czajnika czy kuchenki mikrofalowej, wody do picia czy prądu do ładowarek telefonicznych.

artykuł został pierwotnie opublikowany na portalu receptanaprawo.pl

Anna Karkut

——————-

Anna Karkut – prawnik (Uniwersytet Gdański) i menedżer w ochronie zdrowia (Podyplomowe Studium Ekonomiki Zdrowia Uniwersytetu Warszawskiego, Podyplomowe Studia Zarządzania w Jednostkach Samorządu Terytorialnego Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku); certyfikowany audytor systemu zarządzania jakością, doświadczony Administrator Bezpieczeństwa Informacji.

Ekspert Receptanaprawo.pl. i wykładowca Ośrodka Kształcenia NIL.

Specjalizuje się w zakresie doradztwa i szkoleń w zakresie kontraktowania, realizacji i rozliczania umów świadczeń finansowanych ze środków publicznych, praw pacjenta, ochrony danych osobowych i zarządzania jakością w opiece zdrowotnej. Świadczy usługi w zakresie zarządzania na rzecz dużych podmiotów leczniczych.

Współautorka podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (2021) oraz poradników „Wykonywanie zawodów lekarza i pielęgniarki w Polsce przez medyków z Ukrainy. Poradnik dwujęzyczny” (2022) i „Zgoda na leczenie i inne oświadczenia pacjenta. Wzory pism z omówieniem” (2023)

Wychodząc naprzeciw potrzebom coraz liczniejszej grupy cudzoziemców, w szczególności obywateli Ukrainy, którzy chcą wykonywać zawód lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki czy położnej w Polsce, przygotowaliśmy poradnik przybliżający podstawowe zagadnienia prawne regulujące wykonywanie tych zawodów.

W założeniu poradnik ma stanowić podstawową pomoc dla osób mających wykształcenie medyczne zdobyte w innym kraju niż Polska, chcących wykonywać zawód lekarza lub pielęgniarki w ramach naszego systemu ochrony zdrowia. Znajomość przepisów i zasad udzielania świadczeń zdrowotnych jest niezbędna dla prawidłowego sprawowania opieki nad pacjentami, w czym, mamy nadzieję, pomocny okaże się poradnik

Opracowanie zawiera omówienie:

aspektów formalnych poprzedzających uzyskanie prawa wykonywania tych zawodów;
zasadnicze akty prawne;
kluczowe instytucje kształtujące system opieki zdrowotnej w naszym kraju;
najistotniejsze kwestie odnoszące się do udzielania świadczeń zdrowotnych ww. grupy personelu medycznego.
podstawowe zasady wykonywania zawodów lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki i położnej;
wzajemne korelacje wynikające z konieczności współpracy przedstawicieli tych zawodów w procesie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.

Poradnik został napisany prostym językiem – w dwóch wersjach językowych (także w języku ukraińskim) – dotychczas brak na rynku podobnej publikacji, ujmującę powyższe zagadnienia w tak usystematyzowany sposób.

Więcej informacji https://www.profinfo.pl/sklep/wykonywanie-zawodow-lekarza-i-pielegniarki-w-polsce-przez-medykow-z-ukrainy-poradnik-dwujezyczny,193122.html

Prawidłowe pozyskiwanie oświadczeń woli i innych oświadczeń pacjenta jest istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa prawnego podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych i osób wykonujących zawody medyczne, w tym lekarzy:

z uwagi na możliwość potwierdzenia prawidłowej realizacji praw pacjenta;
dla celów późniejszych kontroli prowadzonych przez uprawnione organy i instytucje (np. przez Rzecznika Praw Pacjenta, NFZ, czy Ministra Zdrowia);
dla celów dowodowych, w przypadków możliwych późniejszych sporów z pacjentem czy odpowiedzialności prawnej związanej z prowadzeniem działalności leczniczej (sprawy cywilne, odpowiedzialność karna i zawodowa lekarzy i pielęgniarek)
pozwala na potwierdzenie wypełnienia poszczególnych obowiązków prawnych po stronie lekarza, pielęgniarki, czy placówki medycznej.

W toku leczenia mają miejsce zdarzenia nierzadko o dużej dynamice, którym towarzyszy zdenerwowanie, niepokój, a zachowanie autonomii pacjenta wymaga skonkretyzowania przez niego lub jego przedstawiciela ustawowego stanowiska w zakresie postępowania leczniczego i towarzyszących temu okoliczności. Nie są to warunki, w których łatwo jest uzyskać precyzyjnie brzmiące oświadczenie woli pacjenta w konkretnej sprawie. Często pacjent nie jest w stanie sformułować jasnego i zawierającego wszystkie wymagane elementy oświadczenia woli w danej kwestii.

Z kolei personel medyczny bardziej jest skoncentrowany na zapewnieniu prawidłowego postępowania terapeutycznego niż na pomocy w formułowaniu zdań jakie pacjent powinien zawrzeć w konkretnym oświadczeniu woli. Nie zwalnia to wprawdzie personelu medycznego z obowiązku uzyskania takiego oświadczenia w sytuacjach przewidzianych w przepisach a jednocześnie dokumentowanie faktu i treści oświadczenia woli złożonego przez pacjenta w konkretnej sprawie czynione jest dla celów dowodowych, gdyż stanowi istotny element dowodowy w przypadku ewentualnych postępowań kontrolnych, sądowych, odszkodowawczych itp. Stąd powszechna potrzeba posługiwania się wcześniej przygotowanymi formularzami, które ułatwiają proces dokumentowania procesu leczenia oraz decyzji pacjenta podejmowanych przed jego rozpoczęciem i w czasie jego trwania, a wywierających skutki nie tylko na przebieg tego leczenia ale i po jego zakończeniu.

Niezwykle ważna jest treść oświadczenia woli pacjenta, czyli to co pacjent chce wyrazić swoim zachowaniem, podpisem bądź w innej formie. Precyzyjne określenie jaką treść zawiera lub powinno zawierać konkretne oświadczenie woli składane przez pacjenta, przysparza wiele trudności, poczynając od technicznych poprzez formalne, aż do interpretacyjnych.

W razie sporu między pacjentem a lekarzem czy placówką medyczną to lekarz czy placówka będzie musiała udowodnić jakiej treści oświadczenie, w jakim celu oraz w jakich okolicznościach zostało złożone.

adwokat Karol Kolankiewicz, mgr Anna Karkut

–——————————————————————–
Karol Kolankiewicz jest adwokatem – członkiem Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku (od 2008r.); specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym; autor licznych publikacji z zakresu prawa medycznego.

Współautor „Komentarza do Kodeksu Etyki Lekarskiej” (2021) oraz podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia prawne” (2021)

Anna Karkut – prawnik i menedżer jednostek opieki zdrowotnej, certyfikowany audytor systemu zarządzania jakością. Prowadzi własną działalność doradczą i szkoleniową w zakresie: kontraktowania świadczeń finansowanych ze środków publicznych oraz zasad realizacji i rozliczania umów z NFZ, praw pacjenta, ochrony danych osobowych, zarządzania jakością w opiece zdrowotnej. Świadczy usługi w zakresie zarządzania na rzecz dużych podmiotów leczniczych.

Współautorka podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia” (Wolters Kluwer Polska, 2021).

Medialne zapowiedzi przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia o dodatkowym uproszczeniu możliwości pracy w Polsce przez medyków z Ukrainy, to humanitarny krok w dobrym kierunku, jednak trzeba zrobić wszystko, aby lekarze czy pielęgniarki z Ukrainy mogli w pełni wykorzystać posiadane kwalifikacje i umiejętności, ale jednocześnie, aby było to BEZPIECZNE DLA PACJENTÓW i dla samych lekarzy i pielęgniarek.

CO TRZEBA ZROBIĆ

Dla szerszego przyjęcia medyków (lekarzy, pielęgniarek) z Ukrainy do pracy w polskich szpitalach i przychodniach
KONIECZNE JEST, ABY POLSKIE WŁADZE (Ministerstwo Zdrowia) STWORZYŁY REALNĄ MOŻLIWOŚĆ:

1. nauki języka polskiego
co najmniej w zakresie koniecznym do wykonywania czynności zawodowych lekarza / pielęgniarki,
w szczególności obejmuje to takie sfery jak:

a. kontakt z pacjentem, np. zebranie wywiadu, udzielenie pełnej zrozumiałej informacji przed wyrażeniem zgody przez pacjenta na świadczenie zdrowotne, czy przekazanie zaleceń po badaniu /zabiegu;

b. komunikacja z innymi pracownikami medycznymi, w tym współpraca przy zabiegach, klarowne przekazanie pielęgniarce zleceń przez lekarza / z pracownikami niemedycznymi, w tym w zakresie pielęgnacji, czy pracy na wewnętrznych systemach informatycznych;

c. umiejętność dokonywania i odczytywania wpisów w dokumentacji medycznej, systemach elektronicznych

d. umiejętność wystawienia recepty, skierowania, zlecenia itp.

2. zapoznania się polskimi przepisami w ochronie zdrowia,
w szczególności w zakresie obejmującym:

a. prawa pacjenta

b. obowiązki lekarza/pielęgniarki,

c. zasady udzielania świadczeń zdrowotnych finansowanych przez NFZ,

d. zasady prowadzenia i udostępnienia dokumentacji medycznej,

e. zasady wystawiania recept, skierowań,

f. odpowiedzialność prawna związana z wykonywaniem danego zawodu (karna, cywila, dyscyplinarna).

3. zapoznania się z „elektroniczną” częścią pracy

niemal każda placówka prowadzi dokumentację medyczną w postaci elektronicznej,
zlecenie badań i odczyt wyników odbywa się często przy pomocy komputera,
nierzadko także rejestracja pacjentów prowadzona jest w osobnym programie,
aktualnie obowiązują elektroniczne recepty, czy skierowania;

4. sprawowania nadzoru nad medykiem przez pierwszych kilka miesięcy pracy
w danym zawodzie na terytorium naszego kraju

Pomimo ponad roku od wejścia w życie przepisów, nie określono jak nadzór ma wyglądać, w tym jak należy postępować w razie przejściowych problemów ze sprawowaniem nadzoru.

KONIECZNA WSPÓŁPRACA

W powyższym zakresie oczekiwać należy rzeczywistej współpracy Ministerstwa Zdrowia z samorządem lekarzy / pielęgniarek + organizacjami pracodawców na danym terenie w celu szybkiego opracowania i wdrożenia:

programów szkoleń z zakresu przepisów prawa / nauki języka polskiego
programów szkoleń w zakresie korzystania z elektronicznych narządzi
zasad sprawowania nadzoru nad pracą lekarza /pielęgniarki z Ukrainy w pierwszym okresie pracy w Polsce.

NIEBEZPIECZNA DROGA NA SKRÓTY

Dodatkowe uproszczenie możliwości pracy w zawodzie lekarza, czy pielęgniarki – przy braku rzeczywistej współpracy z sektorem ochrony zdrowia – to niebezpieczna droga na skróty, które realnie może oznaczać:

niebezpieczeństwo dla pacjentów, w szczególności na skutek braku / ograniczonej możliwości komunikacji lekarza z pacjentem, czy brak znajomości i przestrzegania praw pacjenta
zagrożenia dla systemu ochrony zdrowia, w szczególności na skutek braku umiejętności pracy w systemie finansowanym ze środków NFZ, czy błędów w prowadzonej dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej, e-recept, e-skierowań i innych;
odpowiedzialność karną, cywilną i dyscyplinarną nieprzygotowanych do tego lekarzy / pielęgniarek z Ukrainy, w szczególności za błąd w sztuce, naruszenie praw pacjenta, czy błędy w rozliczeniu świadczeń z NFZ.

AKTUALNE „UPROSZCZENIA”

Przypomnieć trzeba, że aktualnie mamy 2 podstawowe możliwości „uproszczonej” pracy w Polsce przez lekarzy i pielęgniarki spoza UE po wydaniu stosownej decyzji przez Min. Zdrowia oraz po przyznaniu:

1. prawa wykonywania zawodu lekarza / pielęgniarki na określony zakres czynności zawodowych, okres i miejsce zatrudnienia w podmiocie leczniczym (art. 7 ust. 2a i nast. ustawy z dn. 05.12.1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty / art. 35a ust. 1 i nast. ustawy z dn. 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej)

-> co do zasady wyłącznie w określonym zakresie czynności zawodowych / okresie / miejscu zatrudnienia w konkretnym podmiocie leczniczym

-> co do zasady nie może na terytorium RP wykonywać zawodu poza ww. podmiotem leczniczym

-> praca pod nadzorem przez okres 1 roku – pod nadzorem odpowiednio innego lekarza specjalisty / innej pielęgniarki

2. warunkowego prawa wykonywania zawodu lekarza / pielęgniarki (art. 7 ust. 9 i nast. ww. ustawy o zawodach lekarza / art. 35a ust. 14 i nast. ww. ustawy o zawodach pielęgniarki)

-> wyłącznie w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii

-> co do zasady praca wyłącznie w podmiocie leczniczym przeznaczonym do udzielania świadczeń zdrowotnych pacjentom chorym na COVID-19

-> praca pod nadzorem przez co najmniej pierwsze 3 miesiące -> pod nadzorem innego lekarza specjalisty / innej pielęgniarki

-> może uzyskać zgodę na samodzielne wykonywanie zawodu lekarza / pielęgniarki.

aktualizacja:

Ustawa z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa wprowadziła pewne zmiany w zakresie wykonywania zawodu lekarza uzyskane w powyższym „uproszczonym” trybie:

1. obywatel Ukrainy, który posiada warunkowe prawo wykonywania zawodu może wykonywać zawód również poza podmiotem leczniczym przeznaczonym do udzielania świadczeń zdrowotnych pacjentom chorym na COVID-19 w przypadku:
– zniesienia stanu zagrożenia epidemicznego oraz zniesienia stanu epidemii
– lub braku wyodrębnienia podmiotów leczniczych przeznaczonych do udzielania świadczeń zdrowotnych pacjentom chorym na COVID-19 (art. 61 ust. 4 ww. ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy)

2. lekarz, który prawo wykonywania zawodu lekarza / lekarza dentysty, na określony zakres czynności zawodowych, okres i miejsce jego wykonywania wyjątkowo może na terytorium RP wykonywać zawodu poza podmiotem leczniczym jeżeli udziela świadczeń zdrowotnych w podmiotach leczniczych udzielających świadczeń osobom, których pobyt na terytorium RP jest uznawany za legalny na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy (art. 77 pkt. 1 ww. ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy).

adwokat Karol Kolankiewicz

–——————————————————————–
Karol Kolankiewicz jest członkiem Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku (od 2008r.); specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym; autor licznych publikacji z zakresu prawa medycznego, współautor „Komentarza do Kodeksu Etyki Lekarskiej” (2021) oraz podręcznika „Prawo medyczne dla lekarzy. Wybrane zagadnienia prawne” (2021)

Orzeczenia sądów w pośredni sposób wpływają na działalność lekarską i pielęgniarską. Orzeczenia te nie są oczywiście źródłem prawa, jednak znajomość tez i wniosków w nich zawartych okazuje się przydatna. Orzeczenia te niejednokrotnie rozwiewają wątpliwości i pozwalają na prawidłowe zastosowanie danego przepisu prawa.

Tytułem przykładu warto w tym miejscu przytoczyć tezy z kilku wybranych orzeczeń:

Oświadczenie pacjenta o możliwości udostępnienia dokumentacji medycznej osobie najbliższej, złożone również w innej placówce medycznej i nie odwołane w żaden sposób (wyraźny lub dorozumiany) powoduje domniemanie, że oświadczenie to zachowuje swoją moc również w innych placówkach ochrony zdrowia (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lutego 2013 r., VII SAB/Wa 217/12);

Dokumentacja medyczna, która utrudnia uzyskanie rzetelnej informacji o stanie zdrowia może uzasadniać zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz pacjenta. Przez prawo do informacji realizuje się cel, jakim jest stworzenie pacjentowi warunków do świadomego podejmowania decyzji w procesie leczenia. Źródłem informacji o stanie zdrowia pacjenta jest przede wszystkim dokumentacja medyczna, a nie tylko informacja ustna pochodząca od lekarza lub innej osoby upoważnionej. Prawo do informacji prawdziwej, kompletnej, całościowej, wyczerpującej, odnoszącej się do stanu zdrowia, jako realizacja prawa każdego człowieka do prawdy, oznacza, że również dokument, który jest źródłem tej informacji powinien mieć wskazane cechy i są to cechy niezależne od wymagań stawianych dokumentacji medycznej w przepisach administracyjnych. W sytuacji zatem, gdy naruszono prawo pacjenta do informacji o swoim stanie zdrowia pacjentowi przysługuje roszczenie o zadośćuczynienie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2020 r. III CSK 264/17);

Jeśli zabieg jest celowy, a pacjent zaniedbuje zalecenia lub odmawia poddania się takiemu zabiegowi, lekarz ma obowiązek ponawiać próby przekonania pacjenta do zabiegu, jeśli pozostaje z nim w bezpośrednim kontakcie. Niepodobna z góry określić, ile takich prób lekarz powinien podjąć (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., II CSK 259/08);

Za naruszenie praw pacjenta nie można uznać odmowy przepisania pacjentowi określonego leku, nawet jeśli pacjent lub osoba bliska uważają, że właśnie taki lek powinien być zastosowany. To lekarz dysponuje wiedzą specjalistyczną i to on ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną oraz prawną za zastosowanie lub odmowę zastosowania określonych leków. Takiej decyzji lekarza nie może zmienić ani organ samorządu lekarskiego, ani Rzecznik Praw Pacjenta (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 września 2017 r. VII SA/Wa 2544/16).

Jak można zauważyć na podstawie powyższych kilku zaledwie orzeczeń różnych sądów, warto od czasu do czasu zapoznać się orzecznictwem sądów wyższego rzędu, tzn. sądów apelacyjnych, Sądu Najwyższego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Orzecznictwo sądowe ma pewien wymiar prawotwórczy w sytuacjach nieprzewidzianych w normach prawa powszechnie obowiązującego. Żaden system prawa nie jest bowiem w stanie przewidzieć wszystkich możliwych stanów faktycznych, mogących pojawić się w przyszłości i w pełnym zakresie objąć ich regulacjami. W przypadku sporu sądowego dotyczącego stanu faktycznego, który nie jest odpowiednio ujęty w przepisach prawa, rozstrzygnięcie sądu może stanowić tzw. precedens prawotwórczy, na który strony będą się powoływać w podobnych sprawach.

Anna Karkut i Karol Kolankiewicz
———————————————————————

Anna Karkut – prawnik – absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego (2004r.), absolwentka Podyplomowego Studium Ekonomiki Zdrowia Uniwersytetu Warszawskiego i Podyplomowych Studiów Zarządzania w Jednostkach Samorządu Terytorialnego Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku; menedżer jednostek opieki zdrowotnej w dużych podmiotach leczniczych; certyfikowany audytor systemu zarządzania jakością; doświadczony Administrator Bezpieczeństwa Informacji; specjalistka w zakresie doradztwa i szkoleń, w tym m.in. dla Naczelnej Izby Lekarskiej (2020-2021) w zakresie: kontraktowania świadczeń finansowanych ze środków publicznych oraz zasad realizacji i rozliczania umów z NFZ, praw pacjenta, ochrony danych osobowych, zarządzania jakością w opiece zdrowotnej.
Karol Kolankiewicz jest adwokatem – członkiem Pomorskiej Izby Adwokackiej w Gdańsku (od 2008r.); specjalizuje się w sprawach związanych z prawem medycznym; autor licznych publikacji z zakresu prawa medycznego zamieszczanych m.in. w czasopismach i portalach: ”Gazeta Lekarska”, „Pomorski Magazyn Lekarski”, „Puls Medycyny”, „Rynek Zdrowia”, „Medical Tribune”, w serwisie „Prawo i Zdrowie”, „Serwis ZOZ” i „Rejestracja w praktyce”; od 2009r. nieprzerwanie prowadzi szkolenia z zakresu prawa medycznego dla lekarzy stażystów i dla lekarzy w trakcie szkolenia specjalizacyjnego, odpowiedzialności karnej i zawodowej lekarzy, ale także ochrony danych osobowych, czy ochrony zdrowia psychicznego, w tym m.in. dla okręgowych izb lekarskich w Gdańsku, Szczecinie, Lublinie, Tarnowie i Krakowie, ale także dla Naczelnej Izby Lekarskiej (2013-14, 2020-2021), Uniwersytetu Morskiego w Gdyni (2018), Wyższej Szkoły Bankowej w Gdańsku (2011), czy Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Sopocie (2011); współautor „Komentarza do Kodeksu Etyki Lekarskiej” (2021)

Older Posts

Newsy

Bardzo łatwo można złożyć skargę do Rzecznika Praw Pacjenta

adw. Karol Kolankiewicz

artykuł został pierwotnie opublikowany na Receptanaprawo.pl

Jak rozumieć prawo pacjenta do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej

artykuł został pierwotnie opublikowany na portalu receptanaprawo.pl

Poradnik dla lekarzy i pielęgniarek z Ukrainy

Po co lekarz odbiera pisemną zgodę na leczenie i inne oświadczenia od pacjenta?

Aktualizacja – Praca dla medyków z Ukrainy – nie warto iść na skróty

Po co lekarzowi czy pielęgniarce znajomość orzecznictwa sądów?

Tagi

Najnowsze artykuły

Co można zrobić, gdy policjant w toku swoich czynności zachowuje się niewłaściwie wobec lekarza ?

Jak przygotować się do kontroli NFZ ?

Bardzo łatwo można złożyć skargę do Rzecznika Praw Pacjenta

Szukaj na stronie