Umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych może zawierać zastrzeżenie o możliwości nałożenia przez dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ lub Prezesa Funduszu kary umownej w razie stwierdzenia niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, z przyczyn leżących po stronie świadczeniodawcy (§  29 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej – dalej rozp. o.w.u.). W dalszej części przepisy rozp. o.w.u. (§  30 rozp. o.w.u.) precyzują maksymalną wysokość kary umownej za poszczególne „błędy”.

Kara umowna jaką może nałożyć NFZ wynosić 1% (np. w przypadku nieudzielania świadczeń w czasie lub miejscu ustalonym w umowie, czy braku bieżącej rejestracji świadczeniobiorców na podstawie zgłoszenia osobistego lub za pośrednictwem osoby trzeciej, w tym przy wykorzystaniu telefonu) lub 2% (np. w przypadku pobierania nienależnych opłat od świadczeniobiorcy, czy nieuzasadnionej odmowy udzielenia świadczeń świadczeniobiorcy) kwoty zobowiązania wynikającego z umowy.

Kara umowna może zostać nałożona osobno za każde stwierdzone naruszenie, kary te podlegają sumowaniu, przy czym łączna wysokość nałożonych kar umownych nie może przekraczać 4% kwoty zobowiązania wynikającego z umowy dla okresu rozliczeniowego, którego dotyczyły naruszenia (§  30 ust. 3 rozp. o.w.u.).

Szerzej na ten temat – opinia prawna w zakładce „Baza wiedzy” pod adresem www.ispoz.pl/opinie-prawne.

 

                                                                                               Adwokat Karol Kolankiewicz